Św.ARKADIUSZ z Torżoka, mnich i asceta (Prepodobnyj Arkadij Wiaziemskij i Nowotorżskij), 11/24 lipca (odnalezienie relikwi) 14/27 sierpnia (przeniesienie relikwi) i 13/26 grudnia, XI w. Święty Arkadiusz pochodził z miasta Wiaźma, z rodziny prostych i pobożnych rodziców, od dzieciństwa uczących go modlitw i posłuszeństwa. Łagodny, przenikliwy, dobry i cnotliwy młodzieniec jako swą drogę wybrał saloityzm (cs. jurodstwo) dla Chrystusa. Odżywiał się z jałmużny, spał gdzie popadnie - w lesie, w cerkiewnej kruchcie. Błoga beztroska i bliskość wobec przyrody dodawały młodemu Arkadiuszowi szczególnego daru ożywiania ducha i oderwania od życiowego rwetesu. Przebywając w cerkwi, zagłębiony w modlitwie, Arkadiusz często płakał łzami wzruszenia i duchowej radości. Jego rady były dokładne, przepowiednie spełaniały się, piętno zostawało przeniknięte rozumem. Doświadczony nauczyciel, święty cudotwórca EFREM Z TORŻOKA, pomagał młodemu pokutnikowi unikać duchowych niebezpieczeństw w ćwiczeniu trudnej i rzadkiej wówczas ascezy bycia saloitą. Po tym jak mieszkańcy Wiaźmy zostali świadkami kilku cudów, dokonanych przez modlitwy błogosławionego Arkadiusza, ten, unikając ludzkiej sławy, oddalił się w górny bieg rzeki Twiercy. Tam święty dzielił trudy ze swoim duchowym mentorem, świętym Efremem, uczestnicząc wraz z nim w utworzeniu świątyni i klasztoru ku czci świętych bogobojnych książąt-cierpiętników BORYSA iGLEBA w diecezji Twerskiej, trzeciego w historii ziem ruskich klasztoru (1038). Wstępując do nowoutworzonego monasteru, Arkadiusz przyjmuje stan zakonny i bierze na siebie trud pełnego posłuszeństwa wobec swojego duchowego ojca, św. Efrema. Święty nigdy nie przepuszczał Liturgii, wraz ze swym nauczycielem stawiał się pierwszy na jutrzniach. Po śmierci św. Efrema, Arkadiusz kontynuował ascezę z testamentu swego mentora, przebywając w modlitwie, poście i milczeniu. Po upływie kilku lat (według niektórych danych dokładnie 13 grudnia 1077 r.) Arkadiusz również w pokoju odszedł do Pana. W 1594 roku w jednej świątyni miasta Wiaźmy urządzono ołtarz ku czci św. Arkadiusza. Za pontyfikatu metropolity Dionizego (1584-1587) utworzono wspólne święto Arkadiusza i Efrema. Relikwie świętego Arkadiusza, osławione cudami zostały odkryte 11 lipca 1677 roku w monasterze pw. Borysa i Gleba w Torżoku i po dwóch dniach przeniesione z prawej strony świątyni na lewą, pod ołtarz świętych bożych rodzicieli JOACHIMA i ANNY. 14 sierpnia 1798 roku (według innego źródła 1755) relikwie przełożono do kamiennego grobu pod posadzką, służącego wcześniej św. Efremowi. W 1841 roku po lewej stronie borisoglebskiego monasteru utworzono ołtarz ku czci św. Arkadiusza. Uroczyste świętowanie 300-lecia odnalezienia świętych relikwii Arkadiusza miało miejsce w Torżoku w 1977 roku. Święty wyobrażany jest w sposób nietypowy: jako młodzieniec w habicie mnicha wielkiej schimy. Ma długie włosy, pozbawiony jest brody, a ręce ma złożone w modlitewnym geście. Niekiedy kieruje je ku "Chrystusowi w obłoku". Imię Arkadiusz wywodzi się z języka greckiego, oznacza "tego który mieszka w Arkadii, krainie szczęśliwości".