Sw.NILUS (NIL) Z ATOSU, mnich (Prepodobnyj Nil Mirotocziwyj, Afonskij), 12/25 listopada. Zyl w XVI-XVII w. Urodzil sie w Grecji, w gleboko wierzacej rodzinie. Jeszcze w dziecinstwie utracil rodziców. Znalazl sobie wówczas ojca duchowego w osobie mnicha Makarego i oddal sie jego woli. Nil zlozyl sluby zakonne i wraz z Makarym udal sie na Swieta Góre Atos, gdzie osiedlili sie i zbudowali cerkiew. Wkrótce Makary zmarl, a uczen wybral sobie nowe miejsce zycia - niedostepna jaskinie. Wzniósl tam cerkiewke Spotkania Panskiego i po dlugich latach ascetycznego zycia, zmarl. Odchodzac z tego swiata prosil, by wbrew tradycji przyjetej na Atosie, nie otwierano jego grobu. Tak tez uczyniono, grzebiac cialo mnicha w malenkiej grocie polozonej pod jaskinia, w której mieszkal. Po pewnym czasie dostrzezono tam, ze przez niewielki otwór splywa po skale mirra. Okazalo sie, ze jej zródlem jest cialo swietego i ze posiada ona wlasciwosci uzdrawiajace. Wiadomosc o cudzie szybko obiegla okoliczne, prawoslawne kraje. Do jaskini sw. Nilusa zaczelo przybywac coraz wiecej pielgrzymów, pragnacych namaszczenia cudowna mirra. Przypadki uleczen od róznych chorób byly niezliczone. Jednak po pewnym czasie znacznie zaczela wzrastac liczba pielgrzymów. Zarówno to, jak i przypadki handlowania mirra zaczely naruszac spokój Swietej Góry. Wówczas zamieszkujacemu naprzeciw celi swietego mnich Akakiusz zaczal modlitewnie prosic Nilusa, aby zaprzestal wydzielania mirry, co tez sie stalo. W 1815 r. tuz obok jaskini zbudowano cerkiew. Wtedy tez wydobyto jego relikwie. Nilus jest jednym z bardziej znanych swietych Atosu ostatnich wieków. Na ikonach Nilus przedstawiany jest jako starzec z dluga, zakonczona kosmykami, siwa broda. Ubrany jest w mnisze szaty. W dloniach trzyma rozwiniety zwój, na którym najczesciej czytamy: "Badzcie czujni, bracia, abyscie nie grzeszyli". Imie Nilus (Nil) pochodzi od greckiego wyrazuneilos- "rzeka".

  Pantelejmon pochodził ze znakomitej rodziny osiadłej w Nikomedii. Matka jego Eubula, zacna białogłowa i gorliwa chrześcijanka, uczyła jedynaka czcić i miłować Stwórcę, jako też wszczepiła w młode jego serce bojaźń Bożą. Po jej rychłej śmierci zajął się dalszym wychowaniem Pantelejmona jego ojciec, trwający jeszcze w pogaństwie, nie szczędząc zachodów ani kosztów, aby go wykształcić w naukach. Wkrótce wyrósł Pantaleon na przystojnego młodzieńca, celującego pomiędzy wszystkimi rówieśnikami bystrością rozumu, dowcipem i czystością obyczajów. Zaszczepione w nim przez matkę ziarno wiary przyjęło się w jego sercu i skutkiem łaski Bożej bujny plon wydało. W myśl życzeń ojca poświęcił się młodzian nauce lekarskiej, przy czym wkrótce prześcignął kolegów i został ulubieńcem swego nauczyciela, który zwrócił nań uwagę cesarza Maksymiana. Droga, którą Pantelejmon chodził do szkoły, wiodła obok ubożuchnego domku, w którym pewien kapłan chrześcijański, Hermolaus, z kilku towarzyszami ukrywał się przed prześladowaniem. Ten, upodobawszy sobie szlachetną postać, stateczność i uprzejmość młodzieńca, uczuł doń przywiązanie i ośmielił się pewnego dnia zaprosić go do swego domu. Pantelejmon przychylił się do życzenia starca, a w pogawędce powiedział mu, że jest sierotą bez matki, która była chrześcijanką. "A ty czym jesteś?" - zapytał żywo duchowny. "Ja - odrzekł Pantalejmon - wielbię pamięć matki, chowam głęboko w sercu jej przestrogi i nauki, ale muszę wyznawać wiarę ojca i kraju, do którego należę, gdyż mam zostać przybocznym lekarzem cesarza i piastować na jego dworze wysokie dostojeństwa". Na to Hermolaus wspomniał o lekarzu, przewyższającym wszystkich mądrością i potęgą, który samym tylko słowem przywraca wzrok niewidomym, słuch głuchym, a chromym chód; który wiedzie duszę do Nieba, pociesza nieszczęśliwych w smutku i utrapieniu i silniejszy jest od wszystkich bogów, jakich utworzył przesąd i omamienie. Słowa te trafiły do przekonania młodzieńca, ocuciły w nim słodkie wspomnienia matki i jej nauk, i sprawiły, że odtąd począł zajmować się więcej niebieskim lekarzem dusz, chociaż jeszcze miał pewne wątpliwości i wzdrygał się uwierzyć w Chrystusa, póki na sobie sam nie doświadczył Jego siły. Mianowicie gdy pewnego dnia pogrążony w myślach przechadzał się po ścieżce polnej, ujrzał dziecię nieżywe, które umarło od ukąszenia żmii obok pełznącej. Zdjęty przestrachem cofnął się, ale wkrótce przystanął i pomyślał sobie: "Jeśli prawdą jest, co mówił do mnie Hermolaus, to się to wkrótce pokaże" - i zwróciwszy wzrok do Nieba, taką odmówił modlitwę: Boże chrześcijan, jeśli rzeczywiście jesteś Panem życia i śmierci, zabij żmiję, a przywróć życie dziecięciu!" I stał się cud, że Bóg wysłuchał prośby jego. Z radością pobiegł do sędziwego kapłana i oświadczył gotowość przyjęcia chrześcijaństwa. Przepędziwszy następnie tydzień na poście i modlitwie, przyjął z jego ręki chrzest święty.

 Św.TRYFON z Apamei, męczennik (Muczenik Trifon Apamiejskij), 1/14 lutego, zm. 250 Urodził się na początku III w. we wsi Kampsada, niedaleko miasta Apamea we Frygii (starożytna kraina w Azji Mniejszej obecnie na terytorium Turcji), w biednej chłopskiej rodzinie. Od dzieciństwa zajmował się wypasem gęsi. Już będąc dzieckiem otrzymał od Boga dar uzdrawiania chorych i wyganiania z pól szarańczy. Pewnego razu uratował w ten sposób od głodu mieszkańców jednej wsi, której pola nawiedziła plaga owadów. Zwrócił się wówczas do Boga z gorącą modlitwą i został wysłuchany. Do dziś imię świętego wspominane jest w nabożeństwach sprawowanych na polach w intencji ich ochrony. Cuda dokonywane przez Tryfona robiły ogromne wrażenie na poganach, którzy widząc w nich szczególną moc, przyjmowali chrzest. Za panowania cesarza Decjusza prześladowcy chrześcijan wtrącili mężczyzną do lochów i poddali ciężkim torturom. Cierpiał je ze spokojem, nieustannie wychwalając Boga. Widząc jego determinację, rządca wydał decyzję ścięcia mieczem. Zanim jednak dosięgnął go kat, Tryfon już nie żył. Wydarzenie to miało miejsce w Nicei w 250 r. Pochowano go w rodzinnej wsi. W późniejszym okresie relikwie świętego przeniesiono do Konstantynopola, gdzie za panowania cesarzy Justyniana I i Justyna II na jego cześć zbudowano dwie cerkwie. Następnie świętości przeniesiono do Rzymu. Wierni zanoszą do świętego modlitwy w wielu różnych intencjach. Proszą go o uleczenie z chrapania, by odpędził złe duchy, wypedził biesa, uchronił od czarodziei i skutków ich działań. Modlą się też do niego w chwilach smutku oraz prosząc o pomoc w sprawach życia codziennego. Gospodarze widzą w nim wstawiennika przed domowymi owadami, a ogrodnicy tego, który pomaga uchronić pola i sady od szkodników. Na ikonach Tryfon przedstawiany jest jako młodzieniec bez zarostu, w przewieszonym przez ramię jasnoczerwonym płaszczu. Zależnie od ujęcia w dłoni trzyma laskę (sużącą do wypasu zwierząt), białego ptaka lub krzyż.

  Św.TRYFON z Apamei, męczennik (Muczenik Trifon Apamiejskij), 1/14 lutego, zm. 250 Urodził się na początku III w. we wsi Kampsada, niedaleko miasta Apamea we Frygii (starożytna kraina w Azji Mniejszej obecnie na terytorium Turcji), w biednej chłopskiej rodzinie. Od dzieciństwa zajmował się wypasem gęsi. Już będąc dzieckiem otrzymał od Boga dar uzdrawiania chorych i wyganiania z pól szarańczy. Pewnego razu uratował w ten sposób od głodu mieszkańców jednej wsi, której pola nawiedziła plaga owadów. Zwrócił się wówczas do Boga z gorącą modlitwą i został wysłuchany. Do dziś imię świętego wspominane jest w nabożeństwach sprawowanych na polach w intencji ich ochrony. Cuda dokonywane przez Tryfona robiły ogromne wrażenie na poganach, którzy widząc w nich szczególną moc, przyjmowali chrzest. Za panowania cesarza Decjusza prześladowcy chrześcijan wtrącili mężczyzną do lochów i poddali ciężkim torturom. Cierpiał je ze spokojem, nieustannie wychwalając Boga. Widząc jego determinację, rządca wydał decyzję ścięcia mieczem. Zanim jednak dosięgnął go kat, Tryfon już nie żył. Wydarzenie to miało miejsce w Nicei w 250 r. Pochowano go w rodzinnej wsi. W późniejszym okresie relikwie świętego przeniesiono do Konstantynopola, gdzie za panowania cesarzy Justyniana I i Justyna II na jego cześć zbudowano dwie cerkwie. Następnie świętości przeniesiono do Rzymu. Wierni zanoszą do świętego modlitwy w wielu różnych intencjach. Proszą go o uleczenie z chrapania, by odpędził złe duchy, wypedził biesa, uchronił od czarodziei i skutków ich działań. Modlą się też do niego w chwilach smutku oraz prosząc o pomoc w sprawach życia codziennego. Gospodarze widzą w nim wstawiennika przed domowymi owadami, a ogrodnicy tego, który pomaga uchronić pola i sady od szkodników. Na ikonach Tryfon przedstawiany jest jako młodzieniec bez zarostu, w przewieszonym przez ramię jasnoczerwonym płaszczu. Zależnie od ujęcia w dłoni trzyma laskę (sużącą do wypasu zwierząt), białego ptaka lub krzyż.